Toen ik samen op een bankje zat
en niemand om te praten had
verdwenen langzaam onze woorden in het golven van de tijd
hoe ik toen heel kwaad het huis uit liep
en jij nog iets heel lelijks riep
het is wel vreemd om dan te zien hoe snel dat slijt
ik zag het eerst niet zitten
ik ging staan en toen weer zitten
en ik twijfelde of ik ooit terug zou gaan
maar na een paar minuten wachten
kwam de twijfel en gedachte
dat ik er dan toch teveel op had gestaan
dus zo had ik na een tijdje
alles keurig op een rijtje
en riep ik opgelucht nou dat was dat
maar je voelde je verlaten
en je wilde niet meer praten
en je bleef achter op dat bankje in de stad
Even een gedicht tussendoor om te oefenen in rijm en ritme
