Terravorming
“Terravorming,” schalde de
hoge piepstem van juf Helen door de luidsprekers van de bus, “is het proces
waarbij de atmosfeer en het klimaat van andere planeten wordt veranderd zodat
deze voor mensen bewoonbaar is. Nadat dit proces honderdvijftig jaar geleden in
gang werd gezet op Mars en dertig jaar daarna op Titan...” Juf Helen onderbrak
haar monoloog met een klap van haar hand tegen het metaal van de busdeur.
“Matt! Let op!”
De jongen schrok op en
scheurde zijn blik los van het platform in de verte waar de eerste rookwolken
zichtbaar werden: een belofte van de nu snel naderende lancering.
“Venus staat nu op het menu
van de honderden Nanorobotjes die haar oppervlakte zullen veranderen in de
tuinen van Eden. Een nieuw huis voor vier miljoen aardbewoners en hun
kinderen.” Ze gebaarde even naar de lucht en ging toen verder. “Allereerst zal
het klimaat geschikt worden gemaakt voor de meest simpele levensvormen.”
De kinderen luisterden nu aandachtig, in
afwachting van lancering die ieder moment kon beginnen.
“Het allereerste leven zal ontstaan in een
voor mensen vijandige omgeving. Simpele levensvormen die geen zuurstof nodig
hebben en beschermd zijn tegen de vernietigende UV straling van de zon door
zich te nestelen onder rotsen, in grotten of diep in een zee van methaan. Na
enige tientallen jaren komt het proces van fotosynthese op gang en zal er een
atmosfeer met zuurstof ontstaan die al op die van onze aarde begint te lijken.
Tegenwoordig duurt het slechts tweehonderd jaar voor een planeet veranderd is
van een kale rots zonder atmosfeer in een volwaardige planeet met leven.”
Juf Helen stopte met haar les
en gaf aan dat het tijd was om naar buiten te gaan. De bus met schoolkinderen
stond op de hooggelegen parkeerplaats, van waaruit ze een perfect uitzicht
hadden over het lanceerterrein van EAS, de ruimteorganisatie die het Terra
Forming Program van de United Nations uitvoerde. Drie kilometer daar vandaan
stond een dozijn raketten. Ze werden langzaam in stelling gebracht en rook
begon uit de lanceerbuizen op te stijgen. Aan boord van de raketten waren
tientallen clusterbommen die elk duizenden nanorobotjes bevatten. Machientjes
die zichzelf konden vermenigvuldigen met elk beschikbaar materiaal en over ruim
een half jaar over Venus werden verspreid waar ze zich ijverig aan hun taak
zouden wijden.
Het aftellen was begonnen en
eindelijk was het zover. De kinderen telden enthousiast af en juichten toen de
eerste raket zich losmaakte van het oppervlak. Achter elkaar schoten ranke
zilveren pijlen omhoog en verdwenen binnen enkele seconden uit beeld; behalve
één. Vlak na het opstarten haperde er iets in de aandrijving. Het gevaarte
steeg nog wel op maar na twee kilometer begon de raket te schudden en raakte
uit de koers. Het maakte nog een paar rare bewegingen als een vogel in
doodsnood en explodeerde toen met een oorverdovende klap.
De ramp leek aanvankelijk
groter dan hij werkelijk was. Elf van de twaalf raketten waren op weg naar
Venus, meer dan genoeg om het proces succesvol in gang te zetten. De snelheid van
terra vorming werd hierdoor wel vertraagd, maar was niet onoverkomelijk.
De volgende morgen. De Sierra
Nevada in Zuidoost Spanje. Een fragment van de raket was hier neergestort en
had een krater geslagen in de rotsbodem. Bij het eerste licht kwamen tientallen
machientjes naar boven kruipen en richtten hun paneeltjes naar de zon. Anderen
koppelden aan om op te laden en stonden stil, als aalscholvers op een zonnige
lentemorgen. Gravertjes verzamelden grondstoffen en bouwers begonnen aan een
klein fabriekje. Onvermoeibaar werd de eerste vierkante meter in amper een week
tijd omgetoverd tot efficiënt industrieterrein waar snel de eerste nieuwe
robotjes van de lopende band rolden. Verderop stootte een kunstmatig
mini-vulkaantje methaangas uit en liepen kleine leidingen naar een broeikasje
waar Werkers begonnen aan de eerste kweek van algen.
Met succes waren de eerste
stappen gezet. Binnen tien jaar zou de giftige atmosfeer vervangen zijn door
een gezonde methaanvariant, vanuit waar zich leven kon gaan ontwikkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten