Losse ideeën: Aladin en de wonderlamp

Aladin, het alternatieve verhaal:

Ik heb altijd al van sprookjes gehouden en een alternatieve versie vertellen van een sprookje is altijd leuk. Voor een schrijfwedstrijd heb ik Sneeuwwitje al eens herschreven als vampierverhaal. Het ligt er nogal dik bovenop. Sneeuwwitje is bleek, ze heeft bloedrode lippen en ze slaapt in een kist,....

In een alternatieve versie van Aladin en de wonderlamp maakt Aladin een olielamp open. Er zit een giftig geelachtig gas in waardoor hij geesten gaat zien. Ik weet nog niet of de geesten hem langzaam gek maken of hem rijk maken. Het lijkt me leuk om er een Don Quichotte achtig type van te maken. Het kan ook werken als een drugs.
Aladin is een kleermakerszoon, die uit verveling op straat rondhangt en steelt om te overleven. Op een dag komt er ene tovenaar uit Afrika die doet alsof hij zijn oom is en met hem op reis gaat naar de woestijn.  Daar laat hij hem afdalen in een grot om een lamp op te halen, maar Aladin neemt zoveel schatten mee dat hij bijna niet omhoog komt.

Ach, ik maak er gewoon een enorme trip van. Aan het einde wordt hij wakker met barstende koppijn en ligt hij op zijn rug in een klamme grot.

Aladin en de wonderlamp

In de nauwe kronkelige straten van Medina was er iedere dag wel een markt. De oude stad lag op een kruispunt van wegen. Stoffige kamelenkaravanen uit de woestijn kwamen hier hun dorst lessen en om handel drijven. Kleine houten scheepjes met driehoekige zeilen en geschilderde ogen op hun boeg die geluk brachten, kwamen vanuit de zee. Ze brachten vis en haalden zout, en soms kwam er een schip met meekrap, indigo, azuur en purperen pigmenten om stoffen te kleuren. Aan de lijnen boven de deuren hingen de fel gekleurde stoffen waar de stad beroemd om was en die zijn inwoners haar rijkdom gaf. Tassen en waterzakken, leren riemen, helmen en zwaarden bedekten ieder stukje muur.

Aladin liep al een tijdje achter een man aan die duidelijk niet van hier kwam. Veel te veel op zijn gemak en met zijn ogen gericht op fijn bewerkte stoffen, dure leren riemen en sandalen. Deze dure smaak betekende dat hij ook de middelen had om ervoor te betalen. Zijn wijde kleding bedekte een fors postuur en een forse buidel. Een belofte aan eten deed Aladin’s maag ineen krimpen en hij stopte even. Toen sloop hij langzaam dichterbij en haalde een oud en roestig, maar vlijmscherp mesje tevoorschijn om de beurs van zijn meester te scheiden. Net toen hij wilde toeslaan bedacht hij zich en keerde zich om. Vanuit zijn ooghoeken zag hij oplettende ogen. Er was iets niet in orde. Hij liep verder. Aan het einde van de straat keerde hij zich om en zag dat de man een geanimeerd gesprek voerde met drie ongure types. Het waren huurlingen of dieven, hun vettige zwarte haren half verborgen onder ruwe zandkleurige stoffen die verraadden dat ze nog niet zo lang geleden in de woestijn hadden geleefd. Aladin kon niet verstaan wat ze zeiden, maar hun schichtige blikken die voortdurend de omgeving scanden zeiden veel. Ze zochten iets of iemand en hun baas was niet gelukkig dat dit ze nog niet was gelukt. Plotseling wees één van de mannen in zijn richting en tikte zijn kameraad op zijn schouder. Hun leider tuurde nu ook in zijn richting, met ogen die tot spleetjes waren geknepen. Een seconde later begon hij bevelen te geven. De drie duwden handelaren, koopwaar en klanten ruw uit de weg om zo snel mogelijk bij hem te zijn.

Een ogenblik stond Aladin aan de grond genageld. Toen kwam hij in beweging. Hij draaide zich om en rende naar een laag muurtje, vanaf waar hij op het dak kon komen,.....